وقایع اخیر در
فرودگاه ها و هواپیماها، امنیت هوایی کشورها را به موضوعی مورد توجه تبدیل نموده است. در ماه مِه امسال یکی از هواپیماهای مصری شرکت اجیپت اِیر که در حال پرواز از کشور پاریس به مقصد قاهره بود، در دریای مدیترانه سقوط کرد. علاوه بر این حملات گروه موسوم به داعش در فرودگاه بروکسل و بمب گذاری در پرواز شماره 9268 متروجت بر فراز شبه جزیره سینا در ماه اکتبر سال 2015 همگی از مواردی بودند که ضرورت ایمن سازی فرودگاه ها و خطوط هوایی را به دنیا یادآوری نمودند.
متاسفانه بر خلاف سناریوهای تهدیداتی که در طول زمان تکامل پیدا میکنند، سیستم های مورداستفاده در
فرودگاه ها و هواپیماهای باری همیشه یک قدم عقب هستند. به نظر می آید که تصمیم گیرندگان به جای بررسی اولیه نقاط آسیب پذیر که وقوع تهدیدات را تحقق میبخشند، همیشه منتظر وقوع یک سناریوی تهدیداتی هستند تا راه حل خود را عملی کنند. فرودگاه ها و خطوط هوایی همیشه به جای آنکه پیش از وقوع حمله، اقدامات امنیتی جدید را به کار ببندند، این اقدامات را پس از وقوع آن به کار میگیرند. از جمله ی این اقدامات میتوان به ممنوعیت ورود مایعات، اسپری ها و ژل های بالای 100 میلی لیتر به هواپیماها اشاره کرد که پس از بمب گذاری ناموفق سال 2006 اجرا شد، این در حالی است که تهدید مواد انفجاری مایع از سال 1989 شناخته شده بود.
در حال حاضر برای مقابله با تهدیدات امنیتی، تکنولوژی های مختلفی در حال به کار گرفته شدن در
فرودگاه ها هستند. این تکنولوژی ها شامل شناسایی ابزار و تجهیزات غیرقانونی میشود که احتمال استفاده از آنها در حملات تروریستی همچون بمب گذاری و یا سرقت یک ناو هوایی میرود. علاوه بر این، در حال حاضر فرودگاه ها به شدت در حال تمرکز روی آی.تی و اقدامات امنیت اینترنتی، استفاده از
نظارت ویدئویی در کنار آنالتیکس های ویدئویی برای آگاهی موقعیتی و بکارگیری موانع فیزیکی برای منع ورود وسایل نقلیه به مناطق پرازدحام در ترمینال ها هستند.
نمونه ای از امنیت فرودگاهی
در یکی از امنترین
فرودگاه های جهان، پرسنل امنیتی
فرودگاه با تک تک مسافرین صحبت کرده و آنها را از صفحه ی بازرسی عبور میدهند و دستگاه های بازرسی بار مسافرین و سگ های بویاب به دنبال مواد منفجره، باروت و سایر مواد غیرمجاز میگردند. این اقدامات در کنار اقدامات تکنولوژیک دیگر مفید و کارآمد هستند، از جمله ی این اقدامات میتوان به
دوربین های پلاک خوان LPR،
سیستم های نظارت ویدئویی و همکاری نزدیک با نیروهای امنیتی برای هوشمندسازی کار اشاره کرد. ترکیب اقدامات ذکر شده، سطح بالایی از امنیت را فراهم میسازد.
تکنولوژی های مربوط به بازرسی مسافرین و بارها همیشه در حال ارتقاء یافتن است. هر چند از آنجایی که تقریبا تمامی
فرودگاه های جهان، مسافرین و وسایل آنها را به هنگام ورود به فرودگاه/ترمینال بازرسی نمیکنند، نیاز شدیدی به آنالتیکس های نرم افزاری بیشتر که قادر به تشخیص سریع داده های خام باشند وجود دارد. علاوه بر این نیاز، تقاضای بیشتری برای تکنولوژی های آگاهی موقعیتی و مدیریت موقعیتی احساس میشود؛ این تکنولوژی ها راهکارهایی هستند که به اپراتورها و پرسنل کمک میکنند تا با توجه به بهترین اقدامات و الزامات تنظیماتی موجود در صنعت امنیت فعالیت های خود را انجام بدهند.
گامی نو در استفاده از آنالتیکس های ویدئویی
امنیت
فرودگاه نیازمند دو قابلیت است: 1. شناسایی وقایع 2. آگاهی کامل نسبت به شرایط. این نیاز عملیاتی در توسعه و پیشرفت آنالتیکس های ویدئویی موثر است و این سیستم ها را بر آن میدارد که علاوه بر تلاش در جهت تشخیص رخدادها (به عنوان مثال، تشخیص یک کیف رهاشده)، فرد رها کننده را شناسایی و محل حضور فرد مظنون را در ترمینال مشخص کنند.
مشکل معمول در مورد
فرودگاه ها، مسئله ی زیربناهای بزرگ، ساختمان های بزرگ، تعداد زیاد افراد و هزارن
دوربین تحت شبکه موجود در آنهاست. یک فرودگاه بین المللی میتواند بین 5000 تا 10000
دوربین تحت شبکه داشته باشد، اما اینکه فرودگاه ها چگونه این
دوربین تحت شبکه ها را به چیزی تبدیل میکنند که به آنها آگاهی دهد مورد سوال است؟ ارسال تصاویر ضبط شده و بازپخش آنها در یک اتاق کنترل که دارای 30 مانیتور است راهکار محسوب نمیشود. صرف داشتن تعداد زیادی
دوربین تحت شبکه، نمیتوان انتظار آگاهی موقعیتی به صورت همزمان با وقوع رخداد را از این
دوربین ها تحت شبکه داشت.
افراد هنوز هم
دوربین تحت شبکه ها و دستگاه های ضبط کننده ی گران قیمتی را در
فرودگاه ها نصب میکنند، این در حالی است که بدون هوشمند سازی این سیستمها برای جلب توجه افراد به مشکلات به صورت زمان حقیقی، کارایی آنها بسیار محدود است. آنالتیکس های ویئویی ساده در برخی از فرودگاه ها وجود داشته است. آنالتیکس های ویدئویی پیشرفته تر در حال تکامل یافتن هستند تا سیستم های بیشتری را بکار گیرند، سیستم هایی که میتوانند در مورد چندین کاربرد پیچیده کارایی داشته باشند. مسئله ی مهم دیگری که خطوط هوایی درگیر آن هستند، یافتن آخرین مسافر باقی مانده به هنگامی است که هواپیما آماده ی پرواز است. یک سیستم کارآمد قادر است که مسافر مورد نظر را هر جایی که باشد شناسایی کند و باعث صرفه جویی در مصرف پول و زمان آن خط هوایی شود.
دوربین های تحت شبکه با رزولوشن بالاتر، تصاویر واضحتری را از مظنونان ارائه میکنند و با ورود الگوریتم های جدید این قابلیت بیشتر از گذشته امکان پذیر شده است. معمولا بدون استفاده از الگوریتم های پیشرفته، تشخیص فردی که یک شیء را در فرودگاه رها کرده باشد و یافتن محل وی در
فرودگاه ممکن است که ساعتها به طول بیانجامد اما در حال حاضر میتوان این کار در کسری از دقیقه انجام داد.
برگرفته از مجله a&s