شاید هیچ احتیاجی به گفتن نباشد، اما سیستم های کنترل دسترسی نقشی کلیدی را در تامین امنیت کارکنان و مسافرین ایفا میکنند. با این حال، رفته رفته، همچون سایر صنایع، اپراتورهای فرودگاهی نیز در حال استفاده از سیستم های کنترل دسترسی برای اهدافی فراتر از تامین امنیت هستند – به عنوان مثال، بهبود کارایی عملیاتی و همچنین رساندن تجربه ی کاربران به بالاترین سطح ممکن.
مسافرین خطوط هوایی روز به روز در حال بیشتر شدن هستند. طبق پیش بینی انجمن بین‌المللی حمل‌ونقل یا همان یاتا، انتظار میرود که در سال 2035 حدود 7.2 میلیارد مسافر به صورت هوایی سفر کنند، یعنی چیزی در حدود دو برابر نرخ 3.8 میلیاردی سفرهای هوایی انجام شده در سال 2016. افزایش در تعداد مسافرین نیز باعث ایجاد فشارهایی رقابتی به روی فرودگاه ها شده است، چرا که تمامی فرودگاه ها در تلاش برای جذب خطوط هوایی بیشتر و بالا بردن میزان ترافیک خود هستند.
به این ترتیب، فرودگاه ها شاهد نیازی مضاعف به بهبود وضع امنیت و همچنین کارایی عملیاتی خود و مدیریت کارکنان هستند تا بلکه بتوانند در این رقابت دوام بیاوردند. رفته رفته، برای سربلند بیرون آمدن از این رقابت، فرودگاه ها متوسل به سیستم های امنیتی چون سیستم های کنترل دسترسی میشوند.
برای جلوگیری از ورود غیرضرروری پرسنل یا مسافرین غیرمجاز به مناطق حفاظتی و نقاط دارای محدودیت، از سیستم های کنترل دسترسی استفاده میشود. همچنین زمانی که سیستم های کنترل دسترسی با آنالیتیک ها ترکیب میشوند، اپراتورهای فرودگاهی میتوانند از پیش، مراحل سوار شدن و پیاده شدن مسافرین را از برخی از پروازهای بخصوص مورد بازبینی قرار بدهند و تاثیر تغییرات گیت و تاخیرهای صورت گرفته به خاطر بررسی های امنیتی را اندازه گیری کنند؛ بدین شکل فرودگاه ها میتوانند کارایی خود را بهبود ببخشند و درآمد تجاری خود را از منابع غیرمرتبط با خود پروازها – یعنی فروشگاه های معاف از مالیات، رستوران ها و مغازه های کادوفروشی موجود در محیط فرودگاه – افزایش بدهند.
همکاری با سایر سیستمها
علاوه بر آنچه گفته شد، همکاری سیستم های کنترل دسترسی با سایر سیستم ها، مثلا یک سیستم مدیریت هویت، میتواند به بهبود وضع کارآمدی سیستم کمک کند.
کارکنان جدید به یک بَج دسترسی احتیاج دارند و فرآیندهای جذب نیرو اغلب به صورت دستی انجام میشوند و کارکنان را بر آن میدارد که برای بررسی و کنترل پیشینه ی آنها چندین بار در اطراف فرودگاه گام بردارند، از آنها اثر انگشت گرفته شود و آموزش ببینند. برای تکمیل این کار، دفتر جذب نیرو باید با چندین سیستم مختلف کار کند، که این کار دست وپاگیر بوده و در معرض خطا قرار دارد. یک سیستم مدیریت هویت که با سیستم کنترل دسترسی موجود تلفیق شده باشد، این فرآیند را پربازده میکند، روال های مربوطه را خودکار میسازد و باعث میشود که کارمند جدید زودتر کار خود را در آنجا شروع کند.
علاوه بر این، یک سیستم مدیریت هویت یکپارچه سازی شده با یک سیستم کنترل دسترسی، به فرودگاه ها کمک خواهد کرد تا مطابقت با الزامات امنیتی و سلامتی تضمین شود. کارکنانی که در قسمت باند فرودگاه/ قسمت پرواز کار میکنند باید از کسر بزرگی از بیمه برخوردار باشند. در صورتی که بیمه ی یک کارمند خط هوایی منقضی شود و دسترسی وی همچنان سر جای خودش باشد، آن خط هوایی مجبور به پرداخت جریمه ای بزرگ میشود. یک سیستم مدیریت هویت، به خطوط هوایی و سایر افراد فعال در فرودگاه اجازه میدهد تا زمان سر رسیدن حق بیمه و زمان احتیاج به بررسی و کنترل پیشینه ی افراد به صورت خودکار دنباله روی شوند. با خودکارسازی این فرآیندها، افراد فعال در فرودگاه میتوانند متوجه بشوند که چه کسی در چه زمانی در کجا باشد، چه زمانی گواهینامه ها، حقوق مربوط به بیمه یا کنترل و بررسی پیشینه ی افراد قرار است که منقضی بشود؛ همچنین این افراد میتوانند حقوق مربوط به بیمه را دوباره تمدید کنند و در بازه های زمانی برنامه ریزی شده به بررسی و کنترل پیشینه ی افراد بپردازند. این کار فرودگاه را مطابق با الزامات تعریف شده نگاه میدارد، خطرات را کاهش میدهد و باعث صرفه جویی در هزینه ها میشود.
رفته رفته، خطوط هوایی فعال در فرودگاه ها در حال اتکا به سیستم های کنترل دسترسی هستند تا کارایی را بهبود بخشیده و زمان لازم برای تخلیه ی بار، بارگیری، سوخت گیری و سرویس هواپیما را کم کنند.
زمان کاری خدمه به شدت تابع قوانین است. در صورتی که سیستم امنیتی بتواند به صورت کامل با عملکردهای دسترسی، مهاجرت، ارسال نیروها و زمان حضور و غیاب تلفیق شود، این کار میتواند در هر سیکل پرواز باعث صرفه جویی یک ساعته برای هر یک از اعضای خدمه شود. واضح است که این کار باعث بهبودی عظیمی در میزان کارآمدی فرآیندها میشود. مثال دیگر به کاهش احتمالی زمان لازم برای تخلیه ی بار، بارگیری، سوخت گیری و سرویس هواپیما مربوط میشود که از بازه ی زمانی 90 دقیقه ای فعلی به چیزی نزدیک 60 دقیقه میرسد. این کار مستلزم مدیریت فعالانه ی ارسال نیروها و خود کارکنان است. به عنوان مثال، در صورتی که یکی از اعضای خدمه فرآیند ورود به هواپیما را شروع کند و بعد در مرحله ی بعدی اثری از وی نباشد، دو مسئله ی موازی وجود دارد که باید بدان توجه شود. یکی دیدن اینکه چه بلایی سر آن خدمه آمده است و مورد دیگر ارسال سریع یک خدمه ی جایگزین که فرآیندهای مربوط به پرواز دچار مشکل نشوند.
منبع: مجله a&s