کووید-19 به بسیاری از بیزینس‌ها آسیب وارد کرده است، با این حال همین ویروس باعث افزایش تقاضا برای تعدادی از بیزینس‌ها شده است. از آنجایی که مشتریان به دنبال راهکارهای بدون‌تماس بودند، سیستم‌های کنترل دسترسی بیومتریکی دقیقا وسط این کشمکش گیر افتادند. به دلایل بهداشتی و سلامتی، سیستم‌های تشخیص اثرانگشت لمسی دیگر قابل‌قبول نبودند، اما از سوی دیگر بازگشت به کارت‌های RFID هم از لحاظ اقتصادی عاقلانه نبود.
سیستم‌های تشخیص چهره که تا قبل از شیوع کووید-19به عنوان یک تکنولوژی، در معرض انتقادات مرتبط با مسائل حریم خصوصی قرار داشت، خیلی زود به تکنولوژی‌ای تبدیل شد که همه به دنبالش بودند. راهکارهای کنترل دسترسی که بر اساس تکنولوژی تشخیص چهره کار می‌کردند، برای بکارگیری سریع و آسان بودند. از همه مهم‌تر اینکه این راهکارها بدون‌تماس بودند.
شرکت‌های تأثیرگذار و بزرگ این صنعت، رشدی با سرعت پیوسته را پیش‌بینی می‌کنند. تا جایی که می‌توان دید، احتمالا بیومتریک‌ها با سرعتی دو برابر سرعت کنونی بازار شاهد رشد خواهند بود.
به بیان دیگر، کووید-19 باعث به جلو بردن تکنولوژی کووید-19 در سال 2020 شد. علیرغم اینکه این بیماری واگیردار باعث تعطیلی‌ها و تأخیر در کار بیزینس‌ها شد و سبب شد که تقاضا در نیمه‌ی اول سال کاهش پیدا کند، همین ویروس باعث ایجاد تغییراتی چشم‌گیر در صنعت بیومتریک شد.
با بالارفتن تقاضا برای راهکارهای بدون‌تماس، بیومتریک‌ها و سیستم‌های کنترل دسترسی هم استثنا نبوده و شاهد بالارفتن تقاضا بوده‌اند. تکنولوژی‌هایی که به تماس فیزیکی هیچ احتیاجی ندارند، همچون سیستم‌های تشخیص چهره و دسترسی موبایلی، در حال محبوبیت پیدا‌کردن میان مردم هستند.
تشخیص بدون‌تماس تنها نیازی نبود که کووید-19 لزوم آن را به وجود آورد. سازمان‌های بهداشتی و سلامتی سراسر جهان، استفاده از ماسک را برای مراقبت در برابر این ویروس توصیه می‌کنند و بیزینس‌ها هم برای اطمینان‌حاصل کردن از رعایت این توصیه‌ها، شروع به استفاده از این تکنولوژی کرده‌اند. حتی برخی راهکارهای بی‌مانند و خاص وجود داشتند که فقط زمانی به یک نفر اجازه‌ی استفاده از سیستم کنترل دسترسی را می‌داد که دستانش را ضدعفونی کند.
در کنار افزایش راهکارهای بیومتریکی بدون‌تماس، تقاضا برای سیستم‌های کنترل دسترسی «نرم» هم افزایش یافته است. در سیستم‌های کنترل دسترسی «سخت» متداول، با توجه به تشخیص و احرازهویت یک فرد از لحاظ امنیتی، سیستم اینکه کی و کجا یک فرد اجازه‌ی دسترسی داشته باشد را کنترل می‌کند. برخلاف سیستم‌های کنترل دسترسی سخت، در سیستم‌های کنترل دسترسی نرم، ما یک فرد را فقط جهت احرازهویت شناسایی نمی‌کنیم، بلکه می‌خواهیم ببینیم که آیا پیش از صدور اجازه‌ی دسترسی، یک سری شرایط بخصوص امنیتی و بهداشتی رعایت شده‌اند یا خیر. به عنوان مثال، آیا فرد مربوطه ماسک به صورت دارد، آیا دمای بدن آن فرد در گستره‌ی دمایی امن قرار دارد و خیلی موارد دیگر.
راهکارهایی که دوربین‌های حرارتی (این دوربین‌ها بالا رفتن دمای بدن را تشخیص می‌دهند) را با سیستم‌های کنترل دسترسی ترکیب می‌کنند، شهرت پیدا کرده‌اند؛ این شهرت به قدری است که تقریبا تمامی فروشندگان بزرگ فعال در این بخش، اقدام به راه‌اندازی چنین محصولی نموده‌اند یا اینکه محصولات موجود خود را جور دیگری روی هم سوار کرده‌اند.
کووید-19 تنها فاکتوری نیست که تقاضا برای راهکارهای بیومتریکی را برانگیخته است. در حقیقت، دو دلیل اصلی برای این رشد وجود دارد. یک دلیل بحث هزینه و تکنولوژی است که به شکل قابل‌توجهی در حال افت است و بکارگیری و استفاده‌ی از آنها را برای مشتریان آسان می‌کند.
و البته دلیل دیگر آن که این بیماریِ واگیردار است و تأکید مضاعف آن روی بکارگیری سیستم‌های بدون‌تماس؛ افراد و سازمان‌ها به دنبال سیستم‌های جایگزینی برای کارت‌های تشخیص هویت فیزیکی هستند، کارت‌هایی که باید داخل محل ورود کارت بروند، روی یک دستگاه زده شوند یا اسکن شوند. ولی مشتریانی هم وجود دارند که از سیستم‌های احرازهویت چندفاکتوری استفاده می‌کنند؛ در این سیستم‌ها، آنها هنوز هم از نوعی مدرک تشخیص هویت فیزیکی در کنار بیومتریک‌ها استفاده می‌کنند.
نتیجه
با قرارگیری نگرانی‌های بهداشتی و سلامتی در صدر اولویت‌های مشتریان، کووید-19 به صنعت کنترل دسترسی بیومتریکی کمک نموده است. ولی اگر هزینه‌های تهیه‌ی این سیستم‌ها همچون روزهای اول حضور بیومتریک‌ها تا حد زیادی بالا بود، رشد بازار همچنان آهسته می‌ماند. خوشبختانه قیمت‌ها پایین آمده‌اند و حالا راهکارهای کنترل دسترسی بیومتریکی قابل‌تهیه‌تر از همیشه شده‌اند.
برگرفته از مجله a&s